W starożytności istniały teorie, że aby poznać przedmiot, należy poznać nie tylko jego fizyczność, ale także jego naturę.
Dla Demokryta percepcja to przepływ, „effluvia” odrywających się atomów wchłanianych przez intelekt. Moim zdaniem byłaby to genialna intuicja dotycząca korpuskularno-falowej budowy światła, rodzaj przeniknięcia przez wielkiego myśliciela faktu uderzających w nas fotonów.
Pewnego rodzaju intuicja jest bardzo ważnym składnikiem percypowania. Wiele rzeczy aby zrozumieć trzeba sobie najpierw wyobrazić, skonstruować intelektualną otoczkę dla pojęć, schematy dla postępowań, filozoficzne, czasem wręcz geometryczne konstrukcje jaźni.
„Wyobraźnia jest ważniejsza niż wiedza, bo choć wiedza wskazuje na to, co jest, wyobraźnia wskazuje na to, co będzie.” mówił Albert Einstein.
Platońskie idee są oddzielone od niestałego świata fizycznego i tworzą rodzaj oddziaływania będąc dla niego wzorcem. Idee są to byty doskonałe przebywające w innym świecie. W „Fajdrosie” Platon pisze, wkładając słowa w usta Sokratesa, że artysta musi poznawać formy rzeczy, ich złożoność, właściwości wobec innych przedmiotów, zależności i że bez tego jest jak ślepiec.
Potęga wyobraźni to jakby „maleńkie drzwiczki uchylone na tajemnicę” pisał Odilon Redon w „Dziennikach”.
Aby dokonywać eksploracji abstraktu potrzebne są pewność siebie oraz warunki psychologiczne.
Słowo abstrakcja, abstractio, przybiera nieraz formy złożone i wielostopniowe, tak jest na przykład w matematyce. Geometria Euklidesa, bazując na podstawie podstawowych abstraktów punktu i linii na płaszczyźnie, tworzy złożony system obiektów i relacji między nimi.
W podobny sposób, zależności symboliki i psychologii, tworzy Wasilij Kandinsky w swoim teoretycznym dziele „Punkt i linia a płaszczyzna. Przyczynek do analizy elementów malarskich”. Jest w tym traktacie wiele rozwinięć poprzedniego dzieła, „O duchowości w sztuce”. Opisuje w niej swe osobiste rozważania na temat „sekretnego pulsowania sztuki” czyli przenikania dzieł malarstwa.
Efekt myślowego procesu, oddzielania cech fizycznych aby uzyskać pożądane właściwości psychologiczne, sposób rozumowania, w którym wychodzi się od rzeczy jednostkowych dążąc do pojęć bardziej ogólnych i skrystalizowanych, zwie się abstraktem.
Słowa tajemnicy z Tablicy Szmaragdowej Hermesa Trismegistosa mówią:
„To, co jest niżej, jest jak to, co jest wyżej, a to, co jest wyżej, jest jak to, co jest niżej, dla przeniknięcia cudów jedynej rzeczy”, o których to rzeczach wspomina William Butler Yates we wstępie do „Księgi obrazów”.
Sciaryzm to zaproponowane przez Sergeya Dozhda ujęcie wnętrza, sztuki przestrzeni psychologicznej, Psy-Art. Artysta wielokrotnie podkreśla, że jest to wolne podejście, wypełnione semantyką, z elementami automatyzmu, zmierzone z podświadomością, centrum kreatywności.
Wielu psychologów, na czele z Zygmuntem Freudem badało ten obszar, a jego uczeń, Carl Gustaw Jung, zdziałał bardzo wiele na polu analizy procesów twórczych. Uczony badał symbolikę jaźni, alchemię, wprowadził do nauki pojęcia nieświadomości zbiorowej i archetypu.
Sciarism pochodzi od łacińskich słów scientia (nauka) i ars (sztuka). Sprzymierzenie tych dwóch dziedzin daje nowe możliwości istnienia w mentalnym świecie.
Alegorie, jakie tworzy malarstwo Dozhd'a są jego formułą na to, co Kandinsky już wcześniej określił jako „eksplorację własnego ducha” przez artystę, co jest podkreślane jako konieczne dla osobistego progresu.
Sciaryzm, jako metoda, równoznaczna ze ścieżką rozwoju, posiada wyróżnione fazy, w których różne stopnie świadomości i nieświadomości spotykają się ze sobą, są to różne stopnie wielowymiarowości psychiki. Wymiary w psychice posiadają własną organizację, są w różnym stopniu kontrolowane.
Malarstwo Sergeya Dozhda, jak sam artysta podkreśla, jest kontynuacją myśli Kazimierza Malewicza. Czarny kwadrat Dozhd'a jest „nadgryziony”. Jest w nim coś, co urzeka, jakby wyłaniając się z przestrzeni archetypu. Dostrzegłam w nim potęgę symbolu, wyłaniające się z mroków wizje sprzężonych rzeczywistości.
Odwiedzając stronę www.dozhd.world można na własne oczy w galerii malarstwa przekonać się o tym jak przemyślnie skonstruowane są to wizje.
Ich złożoność polega na umiejętnym operowaniu różnymi formami ekspresji. Są to sprzymierzone faktory światła i ciemności, równowagi i jej zaburzenia, rytmu, miary, symetrii i ich wzajemnych relacji; kolor, jego hierarchia; kontrasty, alteracje, głębia perspektywy, niuanse znaczeń; metafory, ich wątki . Za pomocą bardzo złożonych relacji czasoprzestrzennych przy umiejętnym operowaniu kluczem, jakim jest wiedza na temat symboli, obrazy przekazują ukryte treści.
„Wszelka sztuka, nie będąca zwyczajnym opowiadaniem historyjek, ani zwykłym portretowaniem, jest symboliczna i ma na celu to samo, co symboliczne talizmany […]. Sztuka, w złożonych barwach i kształtach więzi cząstkę Boskiej Istoty”. Słowa Williama Butlera Yeats'a bardzo adekwatnie opisują wrażenie sztuki Sergeya Dozhd'a.
Moja osobista refleksja to słowo SKIA. Oznacza ono ciemność, z której wyłaniają się wizje. Tenebrystyczna głębia, której fakt istnienia może przerazić. Dlatego pojawiają się również wizje pełne bólu i mroku, a nawet Śmierć. Najbardziej podobają mi się właśnie te, jakby zawieszone w aksamitnej przestrzeni struktury. Odbieram je jako bardzo znamienne, np. „Logic of Intuition”, „Logic of Feelings”, „Comcreatis Abstracto”.
Surrealizm rządzi się swoimi prawami, a według Wiliama Blake'a „Wizja czyli Wyobraźnia jest przedstawieniem tego, co istnieje rzeczywiście, istotne albo niezmienne”.
Bardzo ciekawie budowę Idei rozpatruje Kartezjusz, filozof, który w abstrahowaniu pojęcia bytu przewyższył chyba wszystkich innych, zarówno w swojej epoce, jak i wszystkich innych.
Oto kilka jego myśli:
A. Pochodzenie idei: „qua idea” - idea jest rezultatem operacji myślenia lub jego „modi”
(czyli bez myślenia nie ma idei -JZ)
B. Pochodzenie idei od strony „treści” (jej rzeczywistości obiektywnej)
-idee wrodzone
-idee nabyte
-idee „przeze mnie samego urobione”
Kandinsky uznał, że istnieją dwa aspekty natury zjawisk: zewnętrzny i wewnętrzny. Do środka obrazu prowadzi droga intuicji. Marsilio Ficino pisał, że „idea piękna jest <odciśnięta> w naszym umyśle i tylko dzięki niej jesteśmy w stanie dostrzec piękno widzialne.” Rzeczywistość obiektywna idei jest warunkowana przez formalną rzeczywistość jej przyczyny. Czasem jest to uczucie zrozumienia, które objawia się na sekundę lub dwie, gdy uda się coś przeniknąć, ginące po chwili wśród nasuwających się myśli. Niekiedy wizualizowane obiekty są czytelne, czasem docierają tylko za pośrednictwem mglistych uczuć gdyż „Sztuka nie jest obiektem tylko doświadczeniem” (Joseph Alberts, autor Hołd kwadratowi). Obrazy daje się odczytać, odcyfrować ukryte znaczenia. Zastygłe w czasie...
Trzy podstawowe wartości sztuki abstrakcyjnej: 1. Struktura logiczna, wewnętrzna organizacja, 2. Jakość estetyczna, wygląd i odbiór w sensie dekoracyjnym, 3. Ekspresja, uczucia, emocje wyrażone za pomocą formy; sprzymierzają się w malarstwie Sergeya Dozhd'a w przestrzeni psychologicznej. Ale to nie wszystko. Nie każdy artefakt sztuki bądź artysta jest dla nas otwarty lub nie otwiera się od razu. Tak jak tworzenie postrzegania w umyśle widza. Spektator i jego psychika odbierają na zasadzie lustra powierzchnię obrazu. Sytuacja estetyczna zakłada odpowiedni rodzaj konkretyzacji, w związku z ontologią dzieła. Dzieło sztuki staje się pełnią gdy jest percypowane (Roman Ingarden).
Pierwszy kontakt z dziełem sztuki został przez sławnego psychologa podzielony na etapy:
I. Emocje wstępne, wywołane przez jakościowe uposażenie przedmiotu percepcji — zajęcie postawy estetycznej.
Wyróżniamy tu trzy fazy: 1. bierną i przelotną percepcję jakości, 2. stan zainteresowania i pobudzenia dostrzeżoną jakością, 3. chęć bliższego poznania i bliższego kontaktu.
II. Proces percepcji jakościowej struktury dzieła wraz z uzupełnieniem jego schematyczności, czyli konkretyzacja — prowadzi do wytworzenia lub nie, przedmiotu estetycznego.
III. Przeżycie wartości estetycznych wytworzonego przedmiotu w
formie emocjonalnej odpowiedzi na wartości.
Konstrukt powstający pod wpływem odbioru w wyobraźni jest właśnie celem wszystkich przekształceń. To, co dzieje się z dziełem sztuki wówczas gdy rozumiane jest jako komunikat, jest zmianą nazywaną dynamizacją dzieła sztuki.
To, co podkreśla Dozhd jest to aspekt naukowy wszelkich dociekań związanych z tworzeniem, zarówno na poziomie nauk psychologicznych, filozofii, jak i teorii fizyki kwantowej i jej odkryć.
Większość znawców powszechnie narzeka na kryzys sztuki po awangardach widząc artystyczny aspekt rzeczywistości poza możliwością masowego konsumenta. Metasztuka, zjawisko elitarne – oprócz zwykłych treści symbolicznych przekazuje inne wartości: przeznaczenie sztuki, konteksty, które mogą być odbierane jako komunikaty o kulturowym znaczeniu.
Wielu wielkich artystów przekonanych było o głębokim znaczeniu sztuki, poświęcili jej życie. Jest to swego rodzaju kult mistyczny. Kult Wielkiego Twórcy. Beethoven na przykład przekonany był o tym, że jego symfonie dyktuje mu do ucha Bóg. Posłannictwo artystyczne podobne jest do ofiary kapłańskiej. Jest to Droga Mistrzowska.
Wyższa matematyka operuje systemem pojęć-abstraktów, które oprócz paradoksu oferują geniusz.
Większość artystów do sfery mitu podchodzi z rezerwą, część uważa je za sfery prywatne, często nieco wstydliwe, natomiast zarówno ja, jak i Sergey Dozhd mamy odwagę mówić o ciszy, odsłaniać systemy pojęć, całą konceptualną drogę. To jest piękne. To jest religia. Istnieje potrzeba transgresji.
Bon voyage!
Dla Demokryta percepcja to przepływ, „effluvia” odrywających się atomów wchłanianych przez intelekt. Moim zdaniem byłaby to genialna intuicja dotycząca korpuskularno-falowej budowy światła, rodzaj przeniknięcia przez wielkiego myśliciela faktu uderzających w nas fotonów.
Pewnego rodzaju intuicja jest bardzo ważnym składnikiem percypowania. Wiele rzeczy aby zrozumieć trzeba sobie najpierw wyobrazić, skonstruować intelektualną otoczkę dla pojęć, schematy dla postępowań, filozoficzne, czasem wręcz geometryczne konstrukcje jaźni.
„Wyobraźnia jest ważniejsza niż wiedza, bo choć wiedza wskazuje na to, co jest, wyobraźnia wskazuje na to, co będzie.” mówił Albert Einstein.
Platońskie idee są oddzielone od niestałego świata fizycznego i tworzą rodzaj oddziaływania będąc dla niego wzorcem. Idee są to byty doskonałe przebywające w innym świecie. W „Fajdrosie” Platon pisze, wkładając słowa w usta Sokratesa, że artysta musi poznawać formy rzeczy, ich złożoność, właściwości wobec innych przedmiotów, zależności i że bez tego jest jak ślepiec.
Potęga wyobraźni to jakby „maleńkie drzwiczki uchylone na tajemnicę” pisał Odilon Redon w „Dziennikach”.
Aby dokonywać eksploracji abstraktu potrzebne są pewność siebie oraz warunki psychologiczne.
Słowo abstrakcja, abstractio, przybiera nieraz formy złożone i wielostopniowe, tak jest na przykład w matematyce. Geometria Euklidesa, bazując na podstawie podstawowych abstraktów punktu i linii na płaszczyźnie, tworzy złożony system obiektów i relacji między nimi.
W podobny sposób, zależności symboliki i psychologii, tworzy Wasilij Kandinsky w swoim teoretycznym dziele „Punkt i linia a płaszczyzna. Przyczynek do analizy elementów malarskich”. Jest w tym traktacie wiele rozwinięć poprzedniego dzieła, „O duchowości w sztuce”. Opisuje w niej swe osobiste rozważania na temat „sekretnego pulsowania sztuki” czyli przenikania dzieł malarstwa.
Efekt myślowego procesu, oddzielania cech fizycznych aby uzyskać pożądane właściwości psychologiczne, sposób rozumowania, w którym wychodzi się od rzeczy jednostkowych dążąc do pojęć bardziej ogólnych i skrystalizowanych, zwie się abstraktem.
Słowa tajemnicy z Tablicy Szmaragdowej Hermesa Trismegistosa mówią:
„To, co jest niżej, jest jak to, co jest wyżej, a to, co jest wyżej, jest jak to, co jest niżej, dla przeniknięcia cudów jedynej rzeczy”, o których to rzeczach wspomina William Butler Yates we wstępie do „Księgi obrazów”.
Sciaryzm to zaproponowane przez Sergeya Dozhda ujęcie wnętrza, sztuki przestrzeni psychologicznej, Psy-Art. Artysta wielokrotnie podkreśla, że jest to wolne podejście, wypełnione semantyką, z elementami automatyzmu, zmierzone z podświadomością, centrum kreatywności.
Wielu psychologów, na czele z Zygmuntem Freudem badało ten obszar, a jego uczeń, Carl Gustaw Jung, zdziałał bardzo wiele na polu analizy procesów twórczych. Uczony badał symbolikę jaźni, alchemię, wprowadził do nauki pojęcia nieświadomości zbiorowej i archetypu.
Sciarism pochodzi od łacińskich słów scientia (nauka) i ars (sztuka). Sprzymierzenie tych dwóch dziedzin daje nowe możliwości istnienia w mentalnym świecie.
Alegorie, jakie tworzy malarstwo Dozhd'a są jego formułą na to, co Kandinsky już wcześniej określił jako „eksplorację własnego ducha” przez artystę, co jest podkreślane jako konieczne dla osobistego progresu.
Sciaryzm, jako metoda, równoznaczna ze ścieżką rozwoju, posiada wyróżnione fazy, w których różne stopnie świadomości i nieświadomości spotykają się ze sobą, są to różne stopnie wielowymiarowości psychiki. Wymiary w psychice posiadają własną organizację, są w różnym stopniu kontrolowane.
Malarstwo Sergeya Dozhda, jak sam artysta podkreśla, jest kontynuacją myśli Kazimierza Malewicza. Czarny kwadrat Dozhd'a jest „nadgryziony”. Jest w nim coś, co urzeka, jakby wyłaniając się z przestrzeni archetypu. Dostrzegłam w nim potęgę symbolu, wyłaniające się z mroków wizje sprzężonych rzeczywistości.
Odwiedzając stronę www.dozhd.world można na własne oczy w galerii malarstwa przekonać się o tym jak przemyślnie skonstruowane są to wizje.
Ich złożoność polega na umiejętnym operowaniu różnymi formami ekspresji. Są to sprzymierzone faktory światła i ciemności, równowagi i jej zaburzenia, rytmu, miary, symetrii i ich wzajemnych relacji; kolor, jego hierarchia; kontrasty, alteracje, głębia perspektywy, niuanse znaczeń; metafory, ich wątki . Za pomocą bardzo złożonych relacji czasoprzestrzennych przy umiejętnym operowaniu kluczem, jakim jest wiedza na temat symboli, obrazy przekazują ukryte treści.
„Wszelka sztuka, nie będąca zwyczajnym opowiadaniem historyjek, ani zwykłym portretowaniem, jest symboliczna i ma na celu to samo, co symboliczne talizmany […]. Sztuka, w złożonych barwach i kształtach więzi cząstkę Boskiej Istoty”. Słowa Williama Butlera Yeats'a bardzo adekwatnie opisują wrażenie sztuki Sergeya Dozhd'a.
Moja osobista refleksja to słowo SKIA. Oznacza ono ciemność, z której wyłaniają się wizje. Tenebrystyczna głębia, której fakt istnienia może przerazić. Dlatego pojawiają się również wizje pełne bólu i mroku, a nawet Śmierć. Najbardziej podobają mi się właśnie te, jakby zawieszone w aksamitnej przestrzeni struktury. Odbieram je jako bardzo znamienne, np. „Logic of Intuition”, „Logic of Feelings”, „Comcreatis Abstracto”.
Surrealizm rządzi się swoimi prawami, a według Wiliama Blake'a „Wizja czyli Wyobraźnia jest przedstawieniem tego, co istnieje rzeczywiście, istotne albo niezmienne”.
Bardzo ciekawie budowę Idei rozpatruje Kartezjusz, filozof, który w abstrahowaniu pojęcia bytu przewyższył chyba wszystkich innych, zarówno w swojej epoce, jak i wszystkich innych.
Oto kilka jego myśli:
A. Pochodzenie idei: „qua idea” - idea jest rezultatem operacji myślenia lub jego „modi”
(czyli bez myślenia nie ma idei -JZ)
B. Pochodzenie idei od strony „treści” (jej rzeczywistości obiektywnej)
-idee wrodzone
-idee nabyte
-idee „przeze mnie samego urobione”
Kandinsky uznał, że istnieją dwa aspekty natury zjawisk: zewnętrzny i wewnętrzny. Do środka obrazu prowadzi droga intuicji. Marsilio Ficino pisał, że „idea piękna jest <odciśnięta> w naszym umyśle i tylko dzięki niej jesteśmy w stanie dostrzec piękno widzialne.” Rzeczywistość obiektywna idei jest warunkowana przez formalną rzeczywistość jej przyczyny. Czasem jest to uczucie zrozumienia, które objawia się na sekundę lub dwie, gdy uda się coś przeniknąć, ginące po chwili wśród nasuwających się myśli. Niekiedy wizualizowane obiekty są czytelne, czasem docierają tylko za pośrednictwem mglistych uczuć gdyż „Sztuka nie jest obiektem tylko doświadczeniem” (Joseph Alberts, autor Hołd kwadratowi). Obrazy daje się odczytać, odcyfrować ukryte znaczenia. Zastygłe w czasie...
Trzy podstawowe wartości sztuki abstrakcyjnej: 1. Struktura logiczna, wewnętrzna organizacja, 2. Jakość estetyczna, wygląd i odbiór w sensie dekoracyjnym, 3. Ekspresja, uczucia, emocje wyrażone za pomocą formy; sprzymierzają się w malarstwie Sergeya Dozhd'a w przestrzeni psychologicznej. Ale to nie wszystko. Nie każdy artefakt sztuki bądź artysta jest dla nas otwarty lub nie otwiera się od razu. Tak jak tworzenie postrzegania w umyśle widza. Spektator i jego psychika odbierają na zasadzie lustra powierzchnię obrazu. Sytuacja estetyczna zakłada odpowiedni rodzaj konkretyzacji, w związku z ontologią dzieła. Dzieło sztuki staje się pełnią gdy jest percypowane (Roman Ingarden).
Pierwszy kontakt z dziełem sztuki został przez sławnego psychologa podzielony na etapy:
I. Emocje wstępne, wywołane przez jakościowe uposażenie przedmiotu percepcji — zajęcie postawy estetycznej.
Wyróżniamy tu trzy fazy: 1. bierną i przelotną percepcję jakości, 2. stan zainteresowania i pobudzenia dostrzeżoną jakością, 3. chęć bliższego poznania i bliższego kontaktu.
II. Proces percepcji jakościowej struktury dzieła wraz z uzupełnieniem jego schematyczności, czyli konkretyzacja — prowadzi do wytworzenia lub nie, przedmiotu estetycznego.
III. Przeżycie wartości estetycznych wytworzonego przedmiotu w
formie emocjonalnej odpowiedzi na wartości.
Konstrukt powstający pod wpływem odbioru w wyobraźni jest właśnie celem wszystkich przekształceń. To, co dzieje się z dziełem sztuki wówczas gdy rozumiane jest jako komunikat, jest zmianą nazywaną dynamizacją dzieła sztuki.
To, co podkreśla Dozhd jest to aspekt naukowy wszelkich dociekań związanych z tworzeniem, zarówno na poziomie nauk psychologicznych, filozofii, jak i teorii fizyki kwantowej i jej odkryć.
Większość znawców powszechnie narzeka na kryzys sztuki po awangardach widząc artystyczny aspekt rzeczywistości poza możliwością masowego konsumenta. Metasztuka, zjawisko elitarne – oprócz zwykłych treści symbolicznych przekazuje inne wartości: przeznaczenie sztuki, konteksty, które mogą być odbierane jako komunikaty o kulturowym znaczeniu.
Wielu wielkich artystów przekonanych było o głębokim znaczeniu sztuki, poświęcili jej życie. Jest to swego rodzaju kult mistyczny. Kult Wielkiego Twórcy. Beethoven na przykład przekonany był o tym, że jego symfonie dyktuje mu do ucha Bóg. Posłannictwo artystyczne podobne jest do ofiary kapłańskiej. Jest to Droga Mistrzowska.
Wyższa matematyka operuje systemem pojęć-abstraktów, które oprócz paradoksu oferują geniusz.
Większość artystów do sfery mitu podchodzi z rezerwą, część uważa je za sfery prywatne, często nieco wstydliwe, natomiast zarówno ja, jak i Sergey Dozhd mamy odwagę mówić o ciszy, odsłaniać systemy pojęć, całą konceptualną drogę. To jest piękne. To jest religia. Istnieje potrzeba transgresji.
Bon voyage!
Poniżej galeria i link do strony autorskiej Sergeya Dozhda.
"The partially bitten black square. Infinity of transformation of objectless space into psy-subject…"
"Islands. Creation of the Thought"
"Multidimensional Over-abstraction. Multiple abstract conclusions on the
basis of initial abstract conclusion… (Metaabstraction?!)"
"Tree living space-time continuum (Abstract version)"
"Сomcreatis Abstracto. Situation of complex abstract creativity. From a
play on words - Creationem Complexus Abstracto (lat.) (a complex
abstract creativity)"
"Abstract horror..."
"Logic of Intuition. Sometimes the unconscious can be accessed by means of curious logic - that is the logic of intuition"
"Logic of Feelings. Sometimes unconscious meanings are revealed by something indescribable - by the logic of feelings"
"Clock of feelings. It is another time there…"
(overabstractions)
Link:
You know what you can Put-in?
Your middle finger
Into some cavior shit you take!
